Ατομική έκθεση στη "GALLERY 7 ZALOKOSTA", Αθήνα
Ένα γοητευτικό, «αθώο κοριτσάκι» που το καταπίνει ο «Λύκος», είναι η «Κοκκινοσκουφίτσα». Σύμφωνα με την παραλλαγή των αδελφών Γκριμ, δυνάμεις καλές, όπως ο «Δασοφύλακας», την ελευθερώνει από την κοιλιά του κακού «Λύκου», με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Μεγαλώνοντας, όμως το παιδί κατανοεί το Παραμύθι διαφορετικά. Η «Κοκκινοσκουφίτσα» δεν είναι τόσο αθώα και ο «Λύκος» τόσο κακός. Το σίγουρο στην υπόθεση αυτή είναι ότι και οι δύο είναι απίστευτα ανθρώπινοι και συμπορεύονται εναλλάσσοντας ρόλους. Το κοινό που τους φέρνει τον έναν κοντά στον άλλο, είναι η επιθυμία τους να συναντηθούν. Ισχυρές, όμως δυνάμεις προερχόμενες από τα συνειδησιακά σκότη του εαυτού τους εμποδίζουν την συνάντηση αυτή. Θα λέγαμε ότι είναι δύο αντιθετικά στοιχεία που συμπληρώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Παρ' όλα αυτά αντιστρατεύονται την συμπλήρωση αυτή, με άλλα λόγια τον ίδιο τους τον εαυτό, την ίδια τους την υπόσταση. Έχουν λοιπόν ν' αντιπαλέψουν όχι μόνο όλο αυτό το σύστημα που τους περιβάλλει ασφυκτικά – σιδερένιο πλαίσιο – και το οποίο καθορίζει εξουσιαστικά την ζωή τους, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό – πάθη, αδυναμίες, μοναξιά. Μία πάλη που διεξάγεται σε προκαθορισμένο χώρο και συνθήκες , στον ιστό του μικρόκοσμού τους -συρμάτινο πλέγμα. Βιώνουν λοιπόν, τον μικρό τους βίο, ανελεύθερα ελεύθεροι γιατί ουσιαστικά η ελευθερία τους περιορίζεται μέσα σ' αυτό το αυστηρά περιορισμένο, ψυχρό και ισχυρό πλαίσιο-καλογυαλισμένο μέταλλο.
