Στην δεύτερη αίθουσα της έκθεσης κυριαρχεί το απόλυτο σκοτάδι, ενώ από τους τοίχους κρέμονται 12 χαρτιά, διαστάσεων 130 επί 200 cm, με κείμενα διαφορετικής φύσεως, σε ελληνικά ή αγγλικά, πεζά ή ποιήματα , υπογεγραμμένα ή ανυπόγραφα, με κοινό παρονομαστή όμως την ιδέα της 'Απουσίας' που άλλωστε διέπει ολόκληρη την έκθεση. Για να περιδιαβεί κανείς τον χώρο προμηθεύεται έναν φακό τον οποίο χρησιμοποιεί και για να μπορέσει να διαβάσει τα κείμενα στο σκοτάδι. Το φως αυτό όμως κάθε φορά που στρέφετε πάνω σε ένα χαρτί ενεργοποιεί την ηχογραφημένη ανάγνωση του κειμένου που έχει γίνει από τον ίδιο άνθρωπο που και το έχει γράψει . Μα καθώς ο κάθε θεατής που βρίσκεται στο χώρο επιλέγει να φωτίσει –κυριολεκτικά και μεταφορικά- μια ιστορία, το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό κάθε φορά και η διαφορετικότητα αυτή θα εξαρτάται από το πλήθος των επισκεπτών και την συμπεριφορά τους. Εάν υποθέσουμε ότι μέσα στην αίθουσα βρίσκεται ένας επισκέπτης θα ακούγεται μόνο μία φωνή- αφήγηση. Εάν βρίσκονται περισσότερα άτομα το αποτέλεσμα θα είναι ένα πλήθος ανακατεμένων φωνών που αγνοώντας η μία την άλλη 'πασχίζουν' να ακουστούν, κάνοντας τον θεατή να καταβάλει προσπάθεια για να συγκεντρωθεί στο κείμενο που έχει επιλέξει και να κατανοήσει το νόημά του. Όσο τα κείμενα δε αποκαλύπτονται και τέλος δεν αποκωδικοποιούνται από τους επισκέπτες, ο λόγος και η γραφή παραμένουν απόντα. Με αυτή την διάδραση ο θεατής γίνεται πια αναπόσπαστο μέρος του έργου.
Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν στα εγκαίνια της έκθεσης από την Εύα Βασλαματζή.
